Ashes to ashes and dust to dust!

Τι είναι αυτή η φωτογραφία που σας δημοσιεύω;
Μπορείτε να φανταστείτε;

Είναι το ζωγραφισμένο ταβάνι σε έναν χώρο καπνιστών! Μάλιστα!
Ακριβώς σαν να μας λένε ότι με το να καπνίζουμε κάνουμε την κηδεία μας!

Και καλά, αυτό μπορεί να ισχύει. Υπάρχει όμως παρόμοια ανατριχιαστική ειδοποίηση σε οτιδήποτε μας κάνει κακό; Δεν είδα ποτέ κάτι παρόμοιο! Ας βάλουν κάτι τέτοιο και στα μπουκάλια των ποτών! Α! και στις βιτρίνες των υπέροχων, παχυντικών και γεμάτων χοληστερίνη γλυκών των ζαχαροπλαστείων!

Μόνο στα πακέτα των τσιγάρων υπάρχουν τα θανατόσημα. Πας στο περίπτερο και σε ρωτάει ο περιπτεράς "θέλεις αυτό με τον καρκίνο ή τις πνευμονικές παθήσεις; Την ανικανότητα μήπως;" και εσύ αποφασίζεις βάση του "μη χείρον βέλτιστον".
Άραγε γι' αυτό έχει αυξηθεί τόσο η υπογεννητικότητα τελευταίως;
Μην τρελλαθούμε εντελώς!

Δύο πράγματα μόνο ακόμη και σας αφήνω για να απολαύσω το τσιγάρο μου:
- Ο καλλιτέχνης που ζωγράφισε αυτήν την οροφή είναι εκπληκτικός. Τρισδιάστατη οπτική και εντελώς αληθοφανές, παρά το θέμα του.
- Και εγώ που νόμιζα ότι οι χειρότεροι χώροι καπνιστών είναι αυτά τα μικροσκοπικά και χωρίς εξαερισμό γυάλινα κλουβιά στα αεροδρόμια! Πόσο οικτρά είχα γελαστεί!

Indy!

Αυτή είναι η σκυλίτσα μου η Indiana, ή αλλιώς Indie ή Indy.
Γεννηθείσα εν Θεσσαλονίκη τη 10η Νοεμβρίου του 1994 και με τη λογική ότι κάθε σκυλίσιος χρόνος αντιστοιχεί σε 7 ανθρώπινα, σε 2 μήνες περίπου θα γίνει 84 ετών! Τα έχει τα χρονάκια της δηλαδή!
Παρ' όλα αυτά είναι το μωρό μου. Ήταν - δεν ήταν ενός μηνός κουταβάκι όταν μου την έφερε ο κολλητός μου για υιοθεσία εν όψει των γιορτών. Μπαμπάς αγνώστων στοιχείων και μαμά που δεν της έδινε καμμία σημασία, μου είπε. Την κουβάλησε μέσα στο μπουφάν του πάνω στη μηχανή και το καημένο έτρεμε ολόκληρο. Μια ματιά σε αυτές τις ματάρες της μου έφτανε: η Indy έγινε μέλος της οικογενείας.
Βαφτίστηκε Indiana μετά από διαδοχικές συσκέψεις όλης της παρέας και αφού έπεσαν πολλά ονόματα στο τραπέζι. Μια βραδυά στο Λωτό, μετά από κανένα δίωρο που πρότειναν όλοι ονόματα, έπεσε η ματιά μου σε μια πινακίδα αυτοκινήτου πάνω από το μπαρ που έγραφε "Indiana" και τον αριθμό του αυτοκινήτου. Θυμήθηκα ότι στις ταινίες του Indiana Jones, ο Indy το όνομα το πήρε από το σκυλί του. Indiana λοιπόν, ή Indie με πολλά -ι. Και ήπιαμε για να γιορτάσουμε τα βαφτίσια.
Στην αρχή έκλαιγε συνέχεια όταν έμενε μόνη και ήθελε μόνιμα αγκαλιά - ένα μωράκι ήταν και σαν όλα τα μωράκια ήθελε στοργή και τρυφερότητα. Στη συνέχεια συνήθισε και μάλλον παρασυνήθισε - παντόφλες και παπούτσια χαθήκαν ξαφνικά από το σπίτι και βρέθηκαν μέσα στο σπιτάκι της σε μασημένη κατάσταση, τα μαξιλάρια έγιναν φτερά και πούπουλα και όταν γυρνούσα στο σπίτι, ο καναπές είχε το σχήμα και τη ζεστασιά της και η Indy σφύριζε κλέφτικα!
Παρά τις αταξίες όμως, ήταν και είναι η καλύτερη παρέα. Πιο νέα, συνήθιζε να σαλτάρει από την μία άκρη του σπιτιού στην αγκαλιά μου και να χώνεται στις πατούσες μου όταν κοιμόμουν. Η καλύτερη θερμοφόρα!
Τώρα πια έχει βαρύνει από τα χρόνια. Όμως παραμένει η πιο γλυκειά συντροφιά μου όταν είμαι μόνη, το πιο ζεστό καλωσόρισμα όταν επιστρέφω στο σπίτι και μια φίλη που το μόνο που ζητάει από εμένα είναι η αγάπη μου (και κανένα κασεράκι ή λίγο συκώτι - κάνει σαν υστερική σαν μυρίσει συκώτι!).
Τι καλύτερο μπορεί να ζητήσει κανείς από μια φίλη;

Εδώ είναι η Κόλαση, εδώ και ο Παράδεισος...

Σήμερα σας έχω ανέκδοτο, που είναι και επίκαιρο:

Μια μέρα σκοτώθηκε μια γυναίκα που ήταν μεγάλη πολιτικός και μεγαλοστέλεχος στο κόμμα της, με υπουργεία και πολλές περγαμηνές (κάθε σχέση με την πραγματικότητα είναι απολύτως συμπτωματική!).
Όταν έφτασε στον άλλο κόσμο, την υποδέχτηκε ο Αγιος Πέτρος και της λέει:
- "Τι να σου πω τέκνον μου, δεν ήσουν κακή αλλά ήσουν και πολιτικός... Δεν ξέρω που θα πρέπει να περάσεις την αιωνιότητα σου, στην Κόλαση ή στον Παράδεισο. Να σε ρωτήσω: εσύ που θα ήθελες;"
Εκείνη το σκέφτεται λίγο και λέει:
- "Δεν είμαι σίγουρη."
- "Τότε", λέει ο Αγιος Πέτρος, "θα κάνουμε το εξής: θα περάσεις 24 ώρες στην Κόλαση και 24 ώρες στον Παράδεισο και μετά αποφασίζεις. Ότι αποφασίσεις όμως θα είναι απολύτως δεσμευτικό και δεν θα μπορείς να το αλλάξεις."
Η πολιτικός συμφωνεί.
Πάνε λοιπόν, στην Κόλαση. Εκεί η πολιτικός βλέπει όλους τους πολιτικούς φίλους και φίλες της που είχαν πεθάνει να παίζουν γκολφ, να ποντάρουν στο καζίνο, να πίνουν σαμπάνια, να φλερτάρουν με πανέμορφες γυναίκες και ωραίους άντρες και γενικά να διασκεδάζουν πολύ. Ακόμα και ο Διάβολος ήταν μαζί τους και κάνανε παρέα, λέγοντάς τους τα καλύτερα πρόστυχα και πικάντικα ανέκδοτα. Όλα πολύ ωραία και η πολιτικός περνούσε υπέροχα. Πριν να το καταλάβει, πέρασαν οι 24 ώρες και ήρθε ο Αγιος Πέτρος να την πάρει να πάνε στον Παράδεισο.
Ο Παράδεισος ήταν ένα πολύ ήσυχο μέρος με ήρεμη ατμόσφαιρα, οι άγγελοι έπαιζαν γαλήνια μουσική με τις άρπες και τις λύρες τους, οι φιλόσοφοι μιλάγαν για τη ζωή και το θάνατο και όλοι μαζί συζητούσαν με τον Θεό που ήταν πολύ γλυκός κι ευχάριστος τύπος. Η πολιτικός αισθανόταν πολύ όμορφα και πριν να το καταλάβει, πέρασαν και αυτές οι 24 ώρες, ώσπου ήρθε ο Αγιος Πέτρος να τη ρωτήσει τι αποφάσισε τώρα που είδε και τα δύο μέρη.
Η πολιτικός το σκέφτεται λίγο και του λέει:
- "Ο Παράδεισος ήταν πολύ ωραίος και γαλήνιος, αλλά στην Κόλαση ήταν όλοι οι φίλοι μου και διασκέδαζαν πιο πολύ, οπότε θα προτιμήσω την Κόλαση."
Ο Αγιος Πέτρος σέβεται την επιθυμία της και την στέλνει στην Κόλαση.
Όμως, η Κόλαση ήταν λίγο διαφορετική τώρα, ένα διαλυμένο μέρος με αποπνικτική ατμόσφαιρα και όλοι οι φίλοι της πολιτικού δούλευαν στα κάτεργα και κουβαλούσαν τεράστιες πέτρες, ενώ και ο Διάβολος ήταν πάνω από τα κεφάλια τους και τους διέταζε συνεχώς.
Η πολιτικός δυσαρεστημένη πάει και τον ρωτά:
- "Τι έγινε εδώ; Προχθές όλα ήταν τόσο ωραία και όλοι διασκέδαζαν."
Και ο Διάβολος της απαντά:
- "Τότε είχαμε προεκλογική εκστρατεία, σήμερα μας ψήφισες!!!"

ΥΓ. Η γελοιογραφία είναι από την εφημερίδα "Το Ποντίκι". Αλλάξτε τα πρόσωπα, βάλτε τους πολιτικούς που προτιμάτε (ή δεν προτιμάτε) στα μικρόφωνα και έχει γίνει εντελώς επίκαιρη!

Βάλτε χρώμα στη ζωή σας!

Την ιδέα για αυτό το post μου την έδωσε το Φαφαλάκι στο προηγούμενο post και την ευχαριστώ πολύ.
Για πολλά χρόνια έχω δεχθεί έντονη κριτική για τα χρώματα στη ζωή μου. Φίλοι, συγγενείς, άσχετοι, πάντα έβρισκαν θέμα συζήτησης στο το πόσο έντονο μπλε ήταν το χρώμα του τοίχου στο σαλόνι μου ή πόσο λαχανί πράσινο (αν δεν κάνω λάθος το χαρακτήρισαν μέχρι και...ποντιακό!) ήταν το χρώμα στα πλακάκια της κουζίνας. Οι καλοί φίλοι εξιτάρονταν, οι υπόλοιποι...αφήστε να πάνε (κυριολεκτικά!)
Καλώς ή κακώς έχω έντονη εξάρτηση από τα χρώματα. Τα λατρεύω! Φαντάζομαι έναν ασπρόμαυρο κόσμο και ανατριχιάζω! Το χειρότερό μου είναι τα γκρί-ασημί αυτοκίνητα πάνω στους γκρί δρόμους και τα εντελώς λευκά σπίτια - με λευκά είδη διακόσμησης, είναι βλέπετε η νέα μινιμαλιστική μόδα - που θυμίζουν έντονα θαλάμους ψυχιατρικών ιδρυμάτων - όχι, δεν τα επισκέφτηκα ακόμα, το βλέπω όμως αν συνεχίσω να μιλώ για λευκό στο λευκό!
Αλλά σκεφτείτε το, έστω και για λίγο...Σκεφτείτε έναν ουρανό ή μια θάλασσα, ένα δάσος, ένα ουράνιο τόξο, τα κεραμίδια και τα παράθυρα στα σπίτια στις Κυκλάδες, έναν κήπο, μια παιδική ζωγραφιά χωρίς χρώμα. Όλα άσπρα και μαύρα...
Δεν έχω στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο ή στη δουλειά μου ούτε θάλασσα ούτε δάσος. Έναν μικρό κήπο έχω και προσπαθώ να τον γεμίζω χρώματα και αρώματα. Χρειάζομαι τα χρώματα για να έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι μέσα στον ουρανό, στη θάλασσα ή στο δάσος. Και το ίδιο κάνω σε όλο το σπίτι ή στο αυτοκίνητό μου, στο ντύσιμό μου (μετά από πολλά χρόνια βέβαια, αφού εκεί το είχα αποκλείσει λόγω της προσκόλησης στα μαύρα του αγαπημένου μου συγκροτήματος - μικρή ήμουν, έμαθα μετά!) . Και αν θεωρούμαι υπερβολική, so be it! Εμένα με αρέσει να τα βλέπω και να τα ζω! Είναι τόσο γκρίζα καμμιά φορά η ζωή που θέλει να την προκαλέσεις με όσο πιο πολύ χρώμα γίνεται...

ΥΓ. Μιλώντας για χρώματα σε σπίτια και σε αυτοκίνητα και σε συνέχεια του προηγούμενου post, ποιό είναι το δικό σας αγαπημένο χρώμα; Ξέρετε, ποιό χρώμα σας φτιάχνει όταν το βλέπετε, ποιό χρώμα προτιμάτε στα ρούχα που αγοράζετε, ποιό χρώμα θέλετε να βλέπετε απέναντι από την αγαπημένη σας πολυθρόνα όταν γυρνάτε σπίτι και ξεκουράζεστε μετά από μια φρικιαστική ημέρα;