Indie (10/11/1994-26/3/2007)
Την Δευτέρα που μας πέρασε έχασα την αγαπημένη μου Indie. Κοιμήθηκε για πάντα.
Όσοι δεν αγαπούν τα σκυλιά δεν μπορούν να καταλάβουν τί είναι να χάνεις την επί 13 σχεδόν χρόνια συντροφιά σου.
Όλοι μου λένε πως ίσως είναι καλύτερα, πως το καημένο το σκυλί αναπαύτηκε μετά από 2 χρόνια μάχης με τον καρκίνο.
Ίσως έχουν δίκιο.
Ο πόνος όμως, και αυτή η ολοκληρωτική αίσθηση απώλειας, πώς αντιμετωπίζονται;
Υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος να το ξεπεράσω; Ας μου πουν...
Ας μου πουν πως πρέπει να αισθάνομαι όταν ξυπνάω κάθε πρωί και δεν την βλέπω να έρχεται για τα πρωινά της χάδια.
Ας μου πούνε πως πρέπει να είμαι όταν γυρίζω σε ένα άδειο σπίτι.
Πως πρέπει να περνάω την ημέρα χωρίς τα κόλπα και τα τσαλίμια της για να με καταφέρει να την κεράσω ένα από τα αγαπημένα της κασεράκια. Και πώς πρέπει να νιώθω όταν βλέπω την γωνία της που φαίνεται τώρα τόσο άδεια...
Αντί λοιπόν μερικοί να μου λένε "έλα μωρέ, κλαις για ένα σκυλί", ας μου απαντήσουν σε αυτά...
Δεν μπορείς να χαλιναγωγήσεις τον πόνο ούτε τη θλίψη. Δεν υπάρχει κάποιο χάπι που σε κάνει να μην πονάς και να ξεχνάς. Μακάρι να υπήρχε. Θα ήταν όλα τόσο εύκολα...
Τώρα έχω ένα άλλο δίλημα. Πρέπει να πάρω άλλο σκυλάκι ή όχι;Νομίζω ότι από τη μια θα με βοηθήσει να ξεπεράσω το χαμό της Indie. Και χρειάζομαι μια παρεούλα, μια συντροφιά. Τα λατρεύω τα σκυλιά και αυτά περνάνε καλά μαζί μου - τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.Από την άλλη, όσο σκέφτομαι ότι θα πρέπει να τα ξαναπεράσω όλα αυτά, να δεθώ μαζί του και να το χάσω...Δεν ξέρω. Ίσως είναι νωρίς. Ίσως θα πρέπει να περιμένω και να το σκεφτώ καλά.
Το μόνο που εύχομαι τώρα είναι άν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με τον δικό μας παράδεισο για τα σκυλιά, να υπάρχει κάποιος να κερνάει στο δικό μου σκυλάκι ένα κασεράκι ή λίγο συκωτάκι...
posted by FaniFox @ 12:00 PM
3 Comments:
Λυπάμαι φιλενάδα.....
Ξέρω τι σήμαινε για σένα η indy...
Λυπάμαι πραγματικά...
Πάντως η καινούργια συντροφιά δεν θα αργήσει να έρθει...σωστά;
Kαι πίστεψε με ,θα το αναπληρώσει το κενό με το παραπάνω...
(σε βλέπω σε καμμία πενταετία να σου ζητάει άλλος να του πάρεις ένα σκυλάκι....)
πραγματικά συλλυπητήρια...
μεγαλώνεις με σκύλο και ο σκύλος μεγαλώνει μαζί σου.
φαντάζομαι τι σημαίνε η απώλεια του.
σε καταλαβαίνω, μεγάλωσα και εγώ με σκύλο που φθάνει στα γεράματα.:(
σου προσφέρουν πολλά. περισσότερα από τους ανθρώπους πολλές φορές και με μόνο αντάλλαγμα την αγάπη σου και ένα χάδι.
δύσκολο το δίλημα σου. καλό είναι να αφήσεις ένα διάστημα να περάσει και να το ξανασκεφτείς αργότερα.
πολύ εκφραστικά μάτια.λίγο μελαγχολικά;
καλό μήνα.
Ευχαριστώ πολύ, παιδιά.
Να'στε καλά...
Έχεις δίκιο dodos, πάντα είχε μελαγχολικά ματάκια. Μεγάλα, εκφραστικά και μελαγχολικά.
΄Ηταν μια γλύκα.
Post a Comment
<< Home