Whitesnake & Scorpions (& Godiva) - παραλειπόμενα.

Την Παρασκευή που μας πέρασε είχαμε την τιμή να υποδεχτούμε δύο πολύ μεγάλα rock συγκροτήματα στη Θεσσαλονίκη, τους Whitesnake και τους Scorpions. Μαζί τους το σχετικά νέο (μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερό του album) Ελβετικό συγκρότημα των Godiva.
Από αυτούς που απέμειναν στην καυτή Θεσσαλονίκη για το Σαββατοκύριακο, οι μισοί ήταν εκεί. Με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τί χάσμα γενεών μου λέτε, πίσω από εμένα ένα πιτσιρίκι γύρω στα 10 τραγουδούσε το "wind of change" και ακριβώς μπροστά μου ένα άλλο γύρω στα 12 έβγαζε φωτογραφίες τους Scorpions με το τελευταίας τεχνολογίας κινητό του, που έκανε μάλιστα και zoom!
Τι θα μας μείνει από αυτή τη συναυλία... Ας ξεκινήσουμε:
Οι Godiva δεν ξεσήκωσαν αλλά βγήκαν και πολύ νωρίς - γύρω στις 7 παρά, ντάλα ο ήλιος και ενώ ο κόσμος έψαχνε που να καθίσει. Θα μας μείνουν στη μνήμη οι Godiva για τις τρέλλες που έκαναν πίσω από τη σκηνή όταν έπαιζαν οι Whitesnake και οι Scorpions. Χοροπηδούσαν, χόρευαν μπόγκο, πηδούσαν πάνω σε ένα στρώμα του άλματος επί κοντώ που υπήρχε εκεί. Είναι νέα παιδιά και απολαμβάνουν το γεγονός ότι είναι support σε δύο θρύλους του rock. Φυσικά!
Οι Whitesnake δεν είχαν καθόλου καλό ήχο. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι η φωνή του Coverdale δεν είναι πια όπως ήταν, δεν έδωσε το καλύτερο αποτέλεσμα.
Από εκεί και πέρα θα μας μείνει το ότι ήταν Άγγλοι (χεχεχε) στην ώρα εμφάνισής τους. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το γεγονός ότι ο Coverdale ήταν τόσο ευγενικός που πήγαινε στο άκρο της σκηνής και χαιρετούσε το πλήθος που καθόταν σε εκείνη την πλευρά των κερκίδων, δεν έφευγε παρά μόνο όταν τον χαιρετούσαν όλοι και τους ευχαριστούσε βάζοντας το χέρι στο μέρος της καρδιάς του. Ο νέος μπασίστας των Whitesnake, που είναι όντως κούκλος, αν και κάπως άκαμπτος - θα στρώσει! Ο ντραμίστρας, που αφού έπαιζε για ώρα τα ντράμς με τις μπαγκέτες, άρχισε να παίζει και με τα γυμνά του χέρια!
Όσο για τους Scorpions, η φωνή του Klaus Meine είναι φτιαγμένη για μεγάλες συναυλίες. Δεν μπορώ να καταλάβω πως το καταφέρνει. Κρύσταλλο! Επίσης, δεν σταματούσε να μας χαιρετά στα ελληνικά και να μας λέει πόσο αγαπάει τη Θεσσαλονίκη. Το ίδιο έκανε και ο James Kottak, ο οποίος είναι άλλωστε παντρεμένος με ΕλληνοΑμερικανίδα.
Ο ήχος ήταν σαφώς πολύ καλύτερος από τους Whitesnake και η ώρα εμφάνισης σίγουρα πιο ταιριαστή - όταν πέσει σκοτάδι, τα φώτα και οι προβολείς δημιουργούν άλλη ατμόσφαιρα. Ο ντραμίστας είχε πίσω του ένα γκογκ που άλλαζε χρώματα με τους προβολείς και το βαρούσε και με το κεφάλι του! Εκεί να ακούσετε ήχο!
Κάθε πέντε περίπου λεπτά, όλο το συγκρότημα εκτός από τον ντραμίστα συγκεντρώνονταν μπροστά στη σκηνή, λες και ετοιμάζονταν να βγάλουν φωτογραφία (το οποίο μπορεί και να συνέβαινε). Ο Klaus Meine έτρεχε συνεχώς πάνω κάτω στη σκηνή και πετούσε μπαγκέτες με το κιλό στο κοινό. Καλύτερη στιγμή για εμένα αλλά και για πολλούς άλλους όταν στο "Holiday", πριν από το ανέβασμα στο "Longing for the sun", κρατούσε στα χείλη του όλο το κοινό και μας έκανε να επαναλαμβάνουμε όλους τους ήχους και τα λόγια που έλεγε για δύο περίπου λεπτά, ως ότου σαν κάθαρση ακούστηκαν τα υπόλοιπα λόγια του τραγουδιού και όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα!
Οι Scorpions είναι ένα συγκρότημα που αποδεικνύει ότι δεν είναι τυχαία τόσα χρόνια στο προσκήνιο. Ήταν μια καταπληκτική συναυλία και είμαστε πολύ τυχεροί που ήμασταν εκεί.
Να μην ξεχάσω να αναφέρω και δύο πράγματα για τη διοργάνωση : μείον έναν πόντο για το γεγονός ότι ενώ τουλάχιστον δύο χιλιάδες άτομα περίμεναν στην κεντρική είσοδο του Καυτατζογλείου κάτω από τον ήλιο για μια ώρα περίπου, κανείς δεν ενημέρωσε ότι η είσοδος ήταν στο πέταλο! Και συν έναν πόντο για τα εμφιαλωμένα νερά που πετούσε στο πλήθος μπροστά στη σκηνή, που από τον ήλιο, το σπρώξιμο και την συγκίνηση κόντευε να τα τινάξει!
ΥΓ. Οι φωτογραφία των Scorpions είναι από τη συναυλία τους στην Αθήνα και μέσα από site τους. Βλέπετε, εγώ δεν έχω κινητό τελευταίας τεχνολογίας και με zoom!

I am back!

Επέστρεψα!
Μετά από ατελείωτες ώρες πτήσης και αφού τα κατάφερα να μην με ανταλλάξουν με πετρελαιοπηγές στο Μπαχρέιν (όπως λέει η Elda είχα και τα τυχερά μου, τρομάρα μου!), μόλις επέστρεψα από την Ταϋλάνδη.
Η Ταϋλάνδη είναι μια χώρα τόσο όμορφη και "γράφει" τόσο ωραία στον φακό ώστε γυρίζονται αμέτρητες ταινίες σε αυτήν.
Για του λόγου το αληθές, οι δύο πρώτες φωτογραφίες πάνω δείχνουν το "James Bond Island", ένα νησί που κανείς πια δεν θυμάται πως λέγεται αφού μετά την ταινία "James Bond-The Man with the Golden Gun" με τον Roger Moore το μετονόμασαν και όλοι πια το αναφέρουν έτσι.
Οι επόμενες δύο είναι από τα νησιά Phi Phi στα οποία γυρίστηκε η ταινία "The Beach" με τον Leonardo Di Caprio.
Η εποχή στην Ταϋλάνδη βροχερή αλλά τα τοπία παραμένουν το ίδιο όμορφα (πιστέψτε με, οι φωτογραφίες τα αδικούν).
Η Ταϋλάνδη θεωρείται "η χώρα με τα 1000 χαμόγελα", όμως στην πραγματικότητα τώρα πια οι Ταϋλανδοί χαμογελούν μόνο με τη θέα του χρήματος - θα μου πείτε παντού δεν γίνεται αυτό;
Σαν αξιοθέατα, εκτός από τα νησιά και τις παραλίες, οι Βουδιστές Ταϋλανδοί έχουν τους ναούς τους και τα αγάλματα μέσα σε αυτούς, τα οποία είναι όντως μεγαλειώδη.
Η προφορά τους στα αγγλικά είναι πολύ αστεία - επί 5 λεπτά προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τί σημαίνει "Σιχ σέτυ". Όταν τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι θέλουν να πούν "Six thirty" δεν μπορούσαμε να συνέλθουμε από τα γέλια!
Στους πάγκους και στις τοπικές λαϊκές αγορές, θα βρείτε σκορπιούς και ακρίδες ψητές. Φυσικά, παντού υπάρχουν burgers και club sandwich για αυτούς που δεν δέχονται να δοκιμάσουν νέες γέυσεις!
Τέλος, αυτό που θα χορτάσει κανείς αν πάει στην Ταϋλάνδη είναι τα φρούτα. Πολλά, φθηνά και άγνωστα σε εμάς - αφού στα ξενοδοχεία στα προσφέρουν μαζί με κατάλογο-ευρετήριο για να γνωρίζεις πως λέγεται το φρούτο που τρώς!