Μέντορες στο live

Εδώ και πολλά χρόνια παρακολουθώ live αγνώστων μέχρι εκείνης της στιγμής συγκροτημάτων της Θεσσαλονίκης - και όχι μόνο. Μερικές φορές είναι πολύ καλά - θυμάμαι lives που είδα από παντελώς άγνωστα τότε συγκροτήματα όπως οι Τρύπες, στα μέσα της δεκαετίας του '80, από τις Μάσκες και από άλλους που ακούγοντάς τους ήμουν σίγουρη ότι θα ακουστούν πολύ περισσότερο στη συνέχεια.
Το Σαββατο που μας πέρασε έκανα τη βόλτα μου σε μερικά live stages της πόλης μας. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό κόλλησα. Μπαίνωντας στο Ιnside στο Ναυαρίνο άκουσα rock ήχους δεμένους και φωνητικά που δεν τρυπούσαν τα αυτιά. Αντίθετα, οι αποδόσεις των τραγουδιών ήταν αξιοπρεπέστατες, ο τραγουδιστής άψογος σε τονισμούς και σε σκηνική παρουσία, με μια φωνή που προσαρμόζονταν τέλεια σε κάθε τραγούδι και συνόδευε τέλεια το υπόλοιπο συγκρότημα που είχε καλαίσθητο ήχο χωρίς λάθη. Ακόμα και οι αλλαγές που έκαναν στα τραγούδια που έχουμε συνηθίσει να τα ακούμε διαφορετικά δεν ακούγονταν σαν πειραματισμοί αλλά σαν φυσική ροή του τραγουδιού.
Μου έκανε εντύπωση η επιλογή των τραγουδιών - άκουσα από Him μέχρι Clash, άκουσα Red Hot Chilli Peppers, Cure, Billy Idol, System of A Down, Placebo, Ξύλινα Σπαθιά, μέχρι και Κοργιαλά, όλα τέλεια σε ήχο και ερμηνεία. Κλείσανε με το Fly me to the moon σε jazz εκτέλεση και αφήνοντάς με με την απορία : αν είναι τόσο καλοί στο να παίζουν και να ερμηνεύουν τραγούδια άλλων, τι θα έκαναν αν είχαν δικό τους ρεπερτόριο;
Θυμηθείτε το όνομά τους : ΜΕΝΤΟΡΕΣ. Έχω την αίσθηση ότι θα το ξανακούσουμε στο μέλλον. Και συμβουλή: αν τους πετύχετε σε live μην τους χάσετε. Θα χάσετε!