Τις τελευταίες μέρες διακρίνω έναν διάχυτο θυμό στην ατμόσφαιρα…
Έχει καμιά δεκαριά ημέρες που όπου και να βρίσκομαι, ακούω καυγάδες. Οδηγάω, για παράδειγμα, και μπροστά από εμένα ο οδηγός ρίχνει το βρίσιμο της ζωής του στον τύπο που χώθηκε στη λωρίδα του. Την ίδια στιγμή, ο πίσω από εμένα οδηγός έχει την κόρνα πατημένη για τουλάχιστον ένα λεπτό για να εκδικηθεί την κυρία που παραβιάζοντας το STOP έστριψε κοντεύοντας να πέσει πάνω του. Και καλά, αυτή είναι ανεγκέφαλη –πόσοι ακόμη θα πρέπει να τρακάρουμε για να ανακαλύψει ο Έλληνας ότι το STOP δεν είναι απλά ένα διακοσμητικό σηματάκι με ωραίο κόκκινο χρώμα; – αλλά εμείς οι υπόλοιποι τί αμαρτίες πληρώνουμε στις 8:00 το πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι, αντί για τον αγαπημένο μας σταθμό να ακούμε το ξέσπασμα των νεύρων και την κόρνα εκδίκησης του καθενός; Άσε που αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα: γιατί πάντα κορνάρουν για ώρα αφού ο υπαίτιος έχει πια εξαφανιστεί;
Συνεχίζω ακάθεκτη και φτάνω στο γραφείο. Εκεί είναι το ωραίο : δύο αυτοκίνητα κλείνουν το δρόμο, και τα δύο με τη μούρη χωμένη στον ίδιο χώρο παρκαρίσματος και με τους οδηγούς έξω από τα αυτοκίνητα, να διεκδικούν ο καθένας το χώρο για τον εαυτό του με ωραιότατα χαϊδευτικά τα οποία εκτοξεύονται σαν ρουκέτες…
Μπαίνω στο γραφείο και κλείνοντας την πόρτα θεωρώ ότι ξεμπέρδεψα με τους καυγάδες. Αμ δε! Με το που πατάω μέσα ακούω φωνές. Εδώ να δείτε καυγάδες: το αφεντικό με τους υπαλλήλους, οι υπάλληλοι με το αφεντικό, οι υπάλληλοι μεταξύ τους, το αφεντικό με τους πελάτες στο τηλέφωνο και όλοι μαζί με τους προμηθευτές. Φεύγω!
Μια και ξαναβγαίνω έξω, ανηφορίζω στην οικεία εφορία για κάποια λογιστικά θέματα. Καλά, εκεί γίνεται Ο Χαμός! Εποχή φορολογικών δηλώσεων, η ουρά να φτάνει μέχρι έξω, οι υπάλληλοι (ευτυχώς όχι όλοι) εριστικοί και εντελώς αγενείς και η εξυπηρέτηση μηδαμινή. Ποιος είπαμε ότι τους πληρώνει αυτούς;
Στην επιστροφή για το γραφείο, μέσα στο λεωφορείο, μια κυρία τα ψέλνει στον οδηγό γιατί δεν άνοιξε την πόρτα για να κατέβει στην στάση της, απειλώντας τον με την ομπρέλα της ενώ ένας παππούς – κοτσανάτος, δεν μπορώ να πω – μαλώνει με μια έγκυο για την άδεια θέση.
Με τα πολλά έρχεται η ώρα να επιστρέψω στο σπίτι. Στο δρομάκι έξω από το σπίτι μου και ενώ εγώ ανεβαίνω, μια κυρία (να την κάνει ο Θεός) κατεβαίνει με ένα πανάκριβο και τεράστιο σε όγκο τζιπάκι, το οποίο κάνει το Matizάκι μου να φαντάζει παιδικό. Τα δύο αυτοκίνητα δεν χωράνε. Εγώ έχω ήδη φτάσει στο τέλος της ανηφόρας, μου μένει ούτε μισό μέτρο για να μπω στο parking μου. Αυτή, παρόλο που με βλέπει να ανεβαίνω και ενώ ο κώδικας λέει ότι ποτέ δεν σταματάμε ένα αυτοκίνητο σε ανηφόρα, συνεχίζει να έρχεται κατά πάνω μου. Έχω ανάψει ήδη τα alarm, της δείχνω το parking, αυτή εκεί. Μπάστακας. Μπροστά μου, με τον προφυλακτήρα της κολλημένο στο δικό μου. Ανοίγω το παράθυρο για να της πω ευγενικότατα ότι μπαίνω στο parking και ότι δεν καθυστερώ καθόλου, ο δρόμος θα αδειάσει άμεσα. Και τι ακούω; Τις συνηθισμένες βρισιές που από το πρωί έχω μάθει απέξω! Και καλά, εγώ είμαι κότα και άχρηστη οδηγός. Ο δρόμος είναι δικός της και κατεβαίνει μόνο – άσχετα αν δεν υπάρχει πουθενά αντίστοιχο σήμα, η κυρία το αποφάσισε και αυτό φτάνει. Η καημένη όμως η μάνα μου τί της φταίει; Τι ακριβώς της έκανε; Γνωρίζονται από κάπου;
Μπαίνω εν τέλει στο σπίτι και λέω ότι θα αφήσω θυμούς και καυγάδες πίσω μου. Εσύ είσαι που το λες; Στο διπλανό σπίτι ο γείτονας μαλώνει με την οικογένειά του, ο απέναντι με τον διπλανό του για τα κοινόχρηστα και στο internet, στο αγαπημένο μου site έχει μια ατελείωτη λογομαχία για εντελώς χαζούς λόγους.
Δεν ξέρω τι στην ευχή φταίει για όλο αυτό το μίσος και το θυμό. Είναι άραγε η άνοιξη; Το σπάσιμο των νεύρων λόγω δουλειάς και άγχους; Το γεγονός ότι το καλοκαίρι είναι προ των πυλών και όλοι σκέφτονται ότι οι άδειες πλησιάζουν;
Πολύ το φιλοσόφησα. Κλείνω. Στο τηλέφωνο είναι η μανούλα μου και μου λέει ότι φτερνίζονταν συνέχεια σαν κάποιος να την μελετούσε. Τώρα, τι ακριβώς να της πω;
